سیاست را از كجا شروع كنیم
این مطلب ادامهی مطلب "چگونه از سیاست استفاده کنیم" و بخش چهارم و پایانی این مطالب است.
در مطلب قبل گفتم تنها راه یادگیری سیاست، تجربه است. تجربه در سیاست چنان مورد استفاده است كه اشتباه را در كنار هر قدم سیاسی قرار میدهد. در واقع یك سیاستمدار بیش از هر كس دیگری اشتباه میكند! اشتباه در هر مرحله و هر ردهای وجود دارد و سیاستمدار همیشه در حال تجربه و آموختن از اشتباه است! از طرف دیگر تجربه و آزمون و خطا به بستری احتیاج دارد كه دارای قابلیت اجرای سیاست و بررسی نتیجه باشد. چنین بستری فقط در جمع عدهای از افراد همرده و هممسیر كه در یك راستا و ساختار حركت كنند فراهم میشود. تشكلها، احزاب، انجمنها و گروههای سیاسی مختلف دارای چنین مشخصههایی هستند. علت وجودی چنین اجتماعاتی چیست؟ شاید پاسخ ساده این باشد كه لازمهی انجام هر كاری، نیروست و این نیرو در سطوح و زوایای مختلفی معنی پیدا میكند. یكی از سادهترین این زوایا، وجود نیرو و پتانسیل انسانی است. در اصل، دموكراسی هم به نوعی، مقایسهی كمی نیروهای انسانی یا افراد است. حتی در صورت عدم وجود دموكراسی هم نیروی كمی و كیفی انسانی، بازویی برای فشار، اعمال نظر و گسترش نظر است. از نیروی كمی میتوان به عنوان نیرویی برای اعمال نظر و از نیروی كیفی میتوان به عنوان نیرویی برای گسترش نظر استفاده كرد. اما در این میان، خود این افراد چه سودی میبرند؟ پاسخ باز هم به سطوح مختلفی تقسیم میشود. در پایینترین سطح و فقط كمی بالاتر از آن، این افراد میتوانند به بستری برای سیاستآموزی (!) دست پیدا كنند. بستری آماده كه دارای افراد مشابه و قابلیتهای اجرا و آزمایش است. چنین محیطی به عرصهای برای رقابت و اجرا و آزمایش سیاستهای افراد تبدیل میشود و از این بین یك نیروی كمی سیاسی میتواند به نیرویی كیفی و بالاتر از آن تبدیل شود. در واقع یك تشكیلات سیاسی گسترده میتواند در درون خود یك شبیهسازی بیخطر از عرصهی سیاسی واقعی داشته باشد تا نیروهای خود را در آن چهارچوب آماده كند. البته اینها جدا از كاربرد اصلی احزاب است كه در جامعهی مدنی و توسعه پایدار معنی میشود. در واقع یك حزب یا گروه سیاسی جدا از كاربردهای مشخص شده و تعریف شدهی نظری، جایگاهی برای آموختن و رشد و آزمون سیاسی است. بستری كه برای آموزش سیاست، فرصت تجربه را در فضایی شبیهسازی شده و بیخطر فراهم میكند.
::samic::
نوشته شده در خرداد 86
مطالب گذشته